Η ώρα είναι τώρα

Αρκετά σώπασα. Μου κάνουν απλές ερωτήσεις και δεν απαντάω. Όχι επειδή δεν υπάρχει ανταπόκριση, αλλά επειδή κρίνω τις λέξεις μου πριν καν τις ακούσω ως σκέψεις. Τα φίλτρα είναι πιο βαθιά από όσο θεωρούσα. Μπορεί να λένε ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό, να ξέρεις όμως ότι η λύση περνά τις ώρες της στην ηρεμία της καρδιάς.

Βρίσκομαι με ένα κλειδί στο χέρι κι αναρωτιέμαι ποια πόρτα ξεκλειδώνει, τη στιγμή που στέκομαι στο κατώφλι και δε βλέπω ούτε φύλακες ούτε λουκέτα. Το επόμενο βήμα δεν είναι η απόφαση να αγγίξω το χερούλι` είναι κάθε μου κίνηση που αποδεικνύει αυτό που αισθάνομαι, όσο ταπεινό κι αν πιστεύω ότι είναι.

Φαντάζομαι τη στιγμή που τα πόδια μου δε θα τρέχουν μακριά απ’ τα όνειρά μου. Τη μέρα που φωνάζω από την κορυφή ενός βουνού «σ’αγαπάω» ή τη νύχτα που το ψιθυρίζω σε αυτιά που συνδέονται με την ψυχή που τα φοράει. Οραματίζομαι την ώρα που δε θα ξέρω τι λέει το ρολόι, γιατί ο χρόνος μου θα είναι σωστός.

Ο συγχρονισμός δεν είναι αυτό που απλά παρατηρείς, αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχεις. Αν δεν είμαι ενέργεια, γίνομαι αντίδραση. Τι αστείο ν’αποφασίζεις να χαράξεις πορεία και στη συνέχεια ν’αφήνεσαι στη μοίρα! Ο μόνος νόμος με τον οποίο συμμορφώνομαι πλέον είναι η επιτακτική ανάγκη να εστιάσω στη λύση.

Ειδικά όταν ξέρω πού μπορώ να τη βρω.