Αφανέρωτα

Αυτό που μπροστά σου βλέπεις μια πόρτα ανοιχτή.. κι από πίσω έναν τοίχο.
Αυτό.

Όποτε μου συμβαίνει, νιώθω την ανάγκη ν'αρπάξω μπογιά,
να βουτήξω τα χέρια,
να ζωγραφίσω πάνω του λέξεις.
Έως ότου ξεμείνω. Από μπογιά κι από λόγια.

Τη στιγμή που θα στερέψω, θα πλημμυρίσω απαντήσεις.
Αλλά πώς θα τις γράψω;

Ίσως με λίγο αίμα, να σφραγιστεί η επίγνωση.
Κι ας με στοιχειώνει η μνήμη.

Μη με λες μακάβρια, ξεδιάντροπη είμαι
που τολμάω να πω αυτά που γίνονται κρυφά.
Τίποτα δεν είναι μυστικό.
Δε βρήκα το κάτι που μπορεί να θαφτεί.