Έχω έναν τοίχο που είναι όλος δικός μου. Όποτε θέλω τον υψώνω και με προστατεύει. Όποτε θέλω τον γκρεμίζω κι αποκαλύπτω όσα τρέφω. Όποτε θέλω παίρνω μπογιά και τον βάφω με σκέψεις. Στο χρώμα είναι μαύρος. Συνήθως με μαύρο μελάνι γράφω πάνω κι εγώ. Είναι γεμάτος ιδέες και κανείς δεν το ξέρει. Όσοι τον είδαν τον νομίζουν για άδειο. Χειρότερα από άδειο… θεωρούν ότι είναι μουντός. Όμως εγώ, που πάνω του τα‘χω όλα γραμμένα, ξέρω πως είναι ο ειλικρινέστερος τοίχος του κόσμου. Ιδέα δεν έχεις, μπορώ να τον κοιτάζω επί ώρες. Ούτε σου πάει το μυαλό πόσο εύκολα τον διαπερνάω. Γνωρίζω τι κρύβει απ’ την άλλη πλευρά. Ευτυχώς για τους άλλους, είναι αόρατος και δεν απειλούνται. Κινούνται γύρω μου κι ούτε που τους περνάει απ’το μυαλό τι μας χωρίζει. Ευτυχώς για μένα, ελάχιστοι το ανακαλύπτουν. Στις μέρες μας, πόσοι μπαίνουν στον κόπο να’ρθουν πιο κοντά, να προσπαθήσουν ν’αγγίξουν τον άλλο; Οι πιο πολλοί κοιμούνται ήσυχοι, δεν αγωνιούν πότε θα γκρεμίσω τα τείχη – ή έστω, αν θα χαράξω μια πόρτα να σταθούν στο κατώφλι ζητώντας να εισέλθουν στο νου μου. Ο χώρος μου είναι ιδιαίτερος για μένα. Ποτισμένος με άρωμα φαντασιώσεων κι ονείρων, σχεδόν μαγικός. Εδώ όλα μπορούν να συμβούν. Και συμβαίνουν. Σε μια μούντζα μόνο χωρούν αυτοί που τον έχουνε δει. Κι αν τους ρωτήσεις (σιγά μην τους βρεις) θα επιβεβαιώσουν πως όποιος κατάφερε ποτέ να περάσει, απέκτησε πρόσβαση στα χρώματά μου, του δόθηκε η άδεια να παίξει με τις δυνάμεις που τυλίγουν τον τοίχο κι εμένα – πανίσχυρες, αιώνιες, ψυχικές. Όχι λοιπόν. Δε τον χαρίζω όπου κι όπου. Έχει ένα ελάττωμα βλέπεις. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Κι ακόμα κι αν φύγουν οι άλλοι, εγώ πάντα θα βλέπω τι λέει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο