Το αρχαιότερο παιχνίδι της μοίρας

Το πραγματικό, το αληθινό, το αρχαιότερο παιχνίδι της μοίρας είναι η επίσπευση.
Περιμένεις κάτι, κυνηγάς κάτι, παλεύεις για κάτι.
Το διεκδικείς, το πολιορκείς, το θες δικό σου.
Επιδιώκεις την υλοποίηση ενός ονείρου μέχρι τη λεπτή γραμμή,
τη χρυσή τομή της πίστης στην αυτο-αξία.
Πιστεύεις σε ανώτερες δυνάμεις και σπέρνεις ικεσίες.
Αμφισβητείς την ύπαρξη σχεδίου και θερίζεις αγώνες.
Τίποτα δεν είναι αρκετό.
Ο εσωτερικός σου τύραννος προστάζει:
"Αν δεν έρχεται αυτό που περιμένεις, υπάρχουν δύο εκδοχές:
ή εσύ δεν είσαι ικανός να το φτάσεις ή αυτό δεν είναι άξιο να σε προσεγγίσει."
Και φοβάσαι, τον πιστεύεις, συρρικνώνεσαι.
Μέχρι που τολμάς να ξεχάσεις.
τι ονειρευόσουν; γιατί ήλπιζες; πού μπορείς να εύχεσαι;
Εκμηδενίζεις το οτιδήποτε συμβαίνει, μην και σε παρασύρει στην παράτολμη σκέψη πως όντως δικαιούσαι αυτά που βάλθηκες να ζήσεις, έστω κι αν σ'ενέπνευσαν μόνο για μια στιγμή. Αντιστέκεσαι στις πιέσεις που ασκεί η ζωή.
Πάνω που σ' ένοιαζε να επιταχύνεις τη συνάντησή σου μ'αυτό που φανταζόσουν, τώρα κοιτάζεις πίσω και διαπιστώνεις ότι ήξερες πως κατά βάθος το αποφεύγεις.
"Τίποτα δε φοβόμαστε όσο την ευτυχία" είπε κάποια ψυχή
(ή έτσι το αντελήφθην τελοσπάντων).

Και πάνω που παγώνει ο χρόνος.
το αίμα παίρνει φωτιά στην όψη της κατάλληλης στιγμής.