Τη πρώτη φορά που ήρθε το γράμμα, πόνεσε, Έπρεπε να φυγω, να γίνω νόμιμα αιχμάλωτος σε έναν κόσμο σουρεαλισμού που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Κι έτσι, πήγα για να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν έφυγε ποτέ τελικά, αλλά μεταμορφώθηκε, με νέα ρούχα και άργησα να αναγνωρίσω.
Τα χρόνια πέρασαν και ενώ είχα γυρίσει με μια ανώτερη συνείδηση ήρθε το δεύτερο γράμμα και αυτό πόνεσε περισσότερο. Έπρεπε να φύγει, να γίνει αιχμάλωτος σε ένα σύστημα που μισεί την αθωότητα και την ειρήνη. Κι έτσι, πήγε για να χάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο δεν μου άνηκε ποτέ και το οποίο είχε άλλο πρόσωπο. Δεν ήταν το δικό μου, αλλά θα το αναγνώριζα παντού και πάντοτε.
Τη δεύτερη φορά, θα έχανα ένα κομμάτι μου, ένα άλλο σώμα, ένας άλλος εαυτός που δεν ήταν ποτέ εγώ.
Ένας άλλος μου εαυτός που θα έβλεπα όπως έβλεπε εμένα ένας άλλος άνθρωπος τη πρώτη φορά.
Όσο μακριά και να πάω, έγω κρατώ την επιλογή του να μένω ακόμα εδώ.
Όσο μακριά και να έχεις φύγει, μπορείς να μένεις ακόμα εδώ.
Αυτό το έμαθα μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο