Τις Ει;

Ξαφνικά, όλα αποτελούν ευκαιρία να αντικρίσω τα προκαθορισμένα μου. Όσο πιο ανοιχτό το μυαλό, τόσο πιο δύσκολα διαχωρίζεται η πολυφωνία απ’την παραφωνία των σκέψεων. Μερικοί μπορούν, λέει, να'χουν πολλές αντικρουόμενες ιδέες μαζί, χωρίς να τις αφήνουν να συγκρούονται. Αρμονία συνεχούς κίνησης, αναντικατάστατο στοιχείο ροής.

Ανοίγω τα μάτια και βλέπω κόσμους που, ακόμα κι αν έρθουν αργότερα, θα έχουν ήδη υπάρξει. Αφοσιωμένοι στο χτίσιμο του μέλλοντος, τοποθετούμε τα υλικά του παρόντος σε δεύτερο πλάνο κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί είναι όλα ατελή. Τόσο χαριτωμένοι που, στην προσπάθεια να δώσουμε διάρκεια στις στιγμές, τις ζούμε επαναλαμβανόμενα ως αναμνήσεις, μέχρι να δεχτούμε το νόημα που φέρουν.

Κλείνω τα βλέφαρα και, νιώθοντάς σε μια ανάσα μακριά, ξεχνάω το χρόνο και το τοπίο. Μετά ξεχνάω κι εσένα` πλέον σ' αναγνωρίζω ως κομμάτι μου. Δε θυμάμαι το ρόλο μου απέναντί σου` αφού δεν είμαστε ξέχωροι. Δε συμβαίνουμε ο ένας στον άλλον, μοιραζόμαστε την εμπειρία αυτών που γίνονται ήδη.

Ταξιδεύω μεταξύ συνειδητού/κοιμισμένου. Υπακούω στο άηχο κάλεσμα να δραπετεύσω από τη φυλακή της βεβαιότητας, με την κρυφή πεποίθηση πως τίποτα δεν είν’ ό,τι νόμιζα` είναι όπως πιστεύω. Η εμπιστοσύνη στο άγνωστο δε χρειάζεται να'ναι δόγμα ή θρησκεία. Τη βαφτίζω αποδοχή, της δίνω το ελεύθερο να μου ξανασυστήνεται όταν δε βρίσκω θέση στο σύμπαν του οποίου αποτελώ πραγματικότητα.

Μη με ρωτάς αν υπάρχει ψυχή περιμένοντας η απάντηση να μιλήσει στο μυαλό ή στην καρδιά σου, αν αγνοείς πως και το σώμα σου ξέρει να ακούει. Μπορεί να μην είναι μυστήριο που κινείται έχοντας κάποιο σκοπό, είναι όμως μαγεία που επιθυμείς να τον ορίζεις εσύ.