Κλήρος της Τύχης

Ζω πραγματικά, όταν αφήνω να φύγει η αίσθηση της βιασύνης, η ανάγκη του κατορθώματος. Όταν διαλύεται η ομίχλη του συγχυσμένου μου νου και μένει απλά η συνειδητοποίηση ότι ψάχνω αυτό που θα μ’ ολοκληρώσει επειδή πιστεύω ότι το’χασα.

Υπάρχω αληθινά, όταν θυμάμαι ότι οι ελπίδες κι οι φόβοι μου δεν είναι η ζωή μου αυτή καθ’αυτή, αλλά δυο φίλτρα που επιλέγω για να τη μεταφράζω. Αν δε με ορίζουν αυτά, δε με ορίζει ούτε εκείνος που ίσως παίξει μαζί τους.

Βιώνω ουσιαστικά, όταν επιτρέπω στις καταστάσεις να είναι ρευστές, χωρίς να τις κρίνω απ’το αν θα ωφελήσουν εμένα. Αν λοιπόν σηκωθώ στα μισά μιας παρτίδας, θα’ναι για να συγχαρώ τους συμπαίκτες μου για τη συμμετοχή τους.

Πράττω συνειδητά, όταν παραδίνομαι στην πιθανότητα που λέει ότι η απόσταση που έχω να διανύσω είναι μεταξύ συλλογισμών. Αντί να θεωρώ πως κάθε ακατάλληλη απόφαση μειώνει την αξία μου, δίνω βάση στο μήνυμα του τέλματος κι εξελίσσω τη σκέψη μου.

Η ζωή δεν είναι μόνο δικαίωμα. Είναι ευκαιρία. Κι εγώ,

ο τυχερός συνδυασμός της αστερόσκονης που την αξιοποιεί.