Γέλιο Χαμού

Από τα πιο όμορφα χαμόγελα το δικό σου.

Μου το μαρτύρησε ο πόνος του, λαχταράει να μείνει κρυφός, μην ακούσει τ' όνομά του.

Κρατάει τη γλύκα του στα δάκρυα που δε βγήκαν ποτέ,

τρέμουν στην ιδέα να γίνουν της θάλασσας αλμύρα.

Κοιτάζεις κάτω.

Ο πόνος βλέπει τόσο καθαρά τη χαρά καθώς κοιτάζεται στο νερό της πορφυρής λίμνης που στράγγισαν οι σκέψεις από τους κόσμους που κουβαλάς. Ακόμα η Ελπίδα λούζεται στα σκοτεινά νερά της. Τα μαλλιά της μπλεγμένα στα δάχτυλά της, βαμμένα πορφυρά κι αυτά πια, αντιστέκονται στην έλξη του εδάφους. Η συμπόνια της ψυχής της έχει συμπυκνωθεί σε έναν καρπό στο στήθος της.

Κοιτάς γύρω.

Δέντρα ανθισμένα με μαύρα άνθη. Μαύρα και τα σύννεφα στον κυανό ουρανό που φέρνουν μια απειλή κι έναν εξαγνισμό, αλλά μόνο το ένα από τα δύο θα αφήσεις να σ' αγγίξει.

Κοιτάς πίσω.

Φλόγες μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι, ακόμα να γίνουν στάχτη τα ίχνη σου.

Κοιτάς πάνω.

Ένα αγνό φωτοστέφανο. Μοιραία έκλειψη. Το φεγγάρι κρύβει τον ήλιο, θεϊκή έκβαση.

Κοιτάς μέσα.

Το βλέπεις χωρίς μάτια. Το νιώθεις χωρίς σώμα.

Η Μεταμόρφωση σε ένα κομμάτι της Συμπαντικής Συνείδησης

και πως ήταν πριν γίνει χαμόγελο.