όταν ξεχνιέται ο Έρωτας...

Οι στεναγμοί είναι αέρας και στον αέρα πάνε!

Τα δάκρυα νερό είναι και πάνε στη θάλασσα!

Πες μου γυναίκα, όταν ξεχνιέται ο έρωτας,

ξέρεις εσύ πού πάει;

Όπως σ'ανοιχτό βιβλίο στο βάθος της κόρης σου διαβάζω.

Γιατί τα χείλη να προσποιούνται γέλια που διαψεύδουν τα μάτια;

Κλάψε, μην ντρέπεσαι να ομολογήσεις πως μ'αγάπησες λίγο!

Κλάψε! Κανένας δεν μας κοιτάζει.

Βλέπεις, εγώ είμαι άντρας...

Κι εγώ κλαίω...

Η κόρη σου είναι γαλάζια και, όταν κλαις,

σ'αυτήν τα διαφανή δάκρυα μου φαίνονται

σταγόνες δροσιάς πάνω σε βιολέτα.

Καμμιά φορά τη συναντώ στους δρόμους και περνάει δίπλα μου.

Χαμογελώντας περνάει και αναρωτιέμαι: πώς μπορεί να γελάσει;

Και τότε σκέπτομαι: ίσως γελιέται όπως εγώ γελιέμαι...

G.A. Becquer