Η οικειότητα του έρωτα

Στέκομαι στα χαλάσματα.
Αναπολώ την πρώτη μας επαφή,
πριν καν να σε γνωρίσω.
Χαμένοι στην αοριστία, συστηθήκαμε`
βρισκόμασταν κρυφά στο κοιμισμένο στέκι,
να κανονίσουμε ερχόμενες προκλήσεις.
Μεταμφιέσεις
που θα μας πείσουν για την ταύτιση.
Με όνειρα και ψεύτικες ελπίδες
ξεγελούσαμε το είναι μας,
μα πάντοτε οι συμφωνημένες μας εκρήξεις
προσέλκυαν το τέλος των ψεμάτων
και την αρχή του ξεμπροστιάσματος.
Το σύννεφο της σύνδεσής μας
έφερε καταιγίδες`
γκρεμίστηκε ο ουρανός του άπιαστου ονείρου
όπως το είχαμε προβλέψει.
Η τσιγγάνα της σιωπής
έδειξε με το δάχτυλο το δρόμο`
εκεί θα σε γνωρίσω...
Το βράδυ που σε ρώτησα αν θες, εξαφανίστηκες.
Από τότε εγκαταστάθηκα στη βοτσαλένια πύλη
κάνοντας σκοπό ζωής να εξηγήσω σ'όλους
πως η κατασκευή της είναι λάθος.
Κοντά, μακριά.. σύντομα, αργά..
σε όνειρο ή ξύπνιο,
αν ψάξεις να με βρεις,
θα είμαι εκεί.
Στο δρόμο που θα συστηθούμε για δεύτερη φορά...

[απ'τα ερείπια του κόσμου μου θα χτίσω κάστρα

κι ας πέσει πάλι φωτιά να τα κάψει]