Στον Βυθό και πάνω

Ο ήλιος στην ανατολή.

Ξαπλωμένη σε έναν βράχο στη μέση του ωκεανού ήταν μια Σειρήνα που φρόντιζε το τραύμα στο στήθος της από μια επίθεση ενός δηλητηριώδες χταποδιού. Ένας αθάνατος αστακός δίπλα της αναγνώρισε από την υπεριώδη μελανιά και την κυανόλευκη ιριδίζουσα σκόνη πως ήταν το χταπόδι της Σελήνης που την πλήγωσε θανάσιμα.

Η Σειρήνα ούρλιαξε από οργή - έτσι απελευθερώθηκε από αυτήν την ενέργεια - και έπρεπε να αποδεχτεί πως ήταν και η τελευταία της γιατί έμαθε πως είναι η εκλεκτή.

Ο αστακός προσφέρθηκε να βοηθήσει με την δύναμη της ίασης που τον ευλογεί αλλά η Σειρήνα δεν θα το δεχόταν ποτέ. Έτσι, της είπε ένα μυστικό που την έπεισε να βουτήξει με μιας στη θάλασσα να αναζητήσει τον σκοπό της.

Τρεις ώρες αργότερα βυθιζόταν με μανία προς το άβατο μέρος του ωκεανού με τέτοια ταχύτητα που άγγιζε εκείνη του ήχου. Παντού σκοτάδι. Σύντομα θα έφτανε στις Πύλες όπου θα συναντούσε τον Φϋλακα κι εκεί θα ξεκινούσαν όλα.

Ένας σεισμός τάραξε τα νερά και γύρω της ένας ήχος βουβός, σαν μουγκρητά 100 φαλαινών, τύλιξε κάθε μόριο του νερού, δημιουργώντας μια δίνη ζάλης τόσο αβάσταχτη που παρέλυσε τη Σειρήνα με μια επιθυμία πόνου και τρόμου. Ένα προς ένα τα πλοκάμια άρχισαν να φωσφωρίζεουν με ιώδες χρώμα και φανερώθηκε το κολοσσιαίο μέγεθος του κράκεν, του Φύλακα της Αβύσσου, αποκαλύπτοντας το μηδαμινό και σχεδόν αόρατο μέγεθος της γοργόνας.

Η Σειρήνα δεν ήθελε να αφήσει τον Φύλακα να μιλήσει. Με θάρρος υπεράνθρωπο πήρε φόρα και γλίσρτησε στο στόμα του, γεμάτο με δόντια σαν ίνες να στριφογυρίζουν. Ο χρόνος ήταν λες και σταμάτησε μόλις πέρασε τη Πύλη και η πληγή της έφυγε στο παρελθόν που δεν βλέπει ποτέ μέλλον.

Αυτό σημαίνει πως κάπου εδώ τελειώνουν οι λέξεις μα η ιστορία μόλις τώρα άρχισε μέσα σου. Έχεις τη δύναμη να χτίσεις έναν κόσμο χωρίς όρια. Αν ήσουν θεότητα τι θα επέλεγες να περάσουν οι δημιουργίες σου; Γιατί να σε εξυμνούσαν;
Ένας Θεός πρώτα θα δημιουργούσε τον εαυτό του αν ήθελε να φτιάξει κάτι αξιόλογο.
Μόνο ένα σύμβολο μπορεί να είναι αιώνιο.