Εμείς κι ο κόσμος

Κάποιοι λένε δεν τους αγγίζει η ποίηση. 

Αφού όλοι ποιήματα είμαστε, θα ήτανε ποτέ δυνατόν; Όλοι φτιαγμένοι είμαστε. 

Ο ένας για τον άλλο μπορεί όχι, ίσως ούτε και με τις καλύτερες προθέσεις.

Κάποτε, κάπου, κάποια δύναμη όμως μας θέλησε να ζήσουμε. 

Για την πάρτη μας, μαζί με τους υπόλοιπους.  

Μόνο δισεκατομμύρια εκλεκτοί από το άπειρο (πόσο είναι το άπειρο αλήθεια;) 

ονόμασαν την εμπειρία ανθρώπινη και πορευτήκαν.

Ανάμεσά τους κι εμείς. 

Σφυρηλατεί η ζωή και δε λέμε κουβέντα. Οφείλεις να το αναγνωρίσεις αυτό. 

Μένουμε ζωντανοί, με την ελπίδα ότι μπορούμε να σταθούμε και μόνοι. 

Γι’αυτό φοβόμαστε την απομόνωση` τόσο βαρετοί έχουμε γίνει. 

Αυτός είν’ άλλωστε ο λόγος που συζητάμε τις ζωές των άλλων αντί για τις ιδέες τους. 

Ο ίδιος επιτρέπει να κυνηγούμε χίμαιρες αντί των πιο αληθινών μας ονείρων.

Κοίταξε λίγο γύρω σου.

Τι φυσιολογικό αντικρίζεις; Σε τι παλεύεις να μοιάσεις; 

Πού εγκλωβίζεις την τέχνη σου;

Κι αν θες να πεις ότι έζησες, ποια ιστορία σου θα το υποστηρίξει;