Ένας για Όλους

Σχεδόν κάθε αντίδραση κατά της αναρχίας ακολουθείται απ'την αυθόρμητη διαπίστωση ότι δεν έφτασε η στιγμή της σε συλλογικό επίπεδο. Μια γρήγορη ματιά γύρω -και στους καθρέφτες μας, καταδεικνύει ότι δεν ήρθε ούτε στο ατομικό.

Παραδεχόμαστε δηλαδή ανοιχτά ότι ο λόγος που δε ζούμε ελεύθεροι και ίσοι είναι ότι είμαστε έρμαια σκέψεων κι ιδεών μας που αρνούμαστε να βάλουμε σε τάξη. Τι κρίμα η ανθρωπιά να μην έχει δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις.

Εξοργιζόμαστε δήθεν ότι εκμεταλλεύονται τη σύγχυσή μας μαζικά, τόσο που το βιοτικό επίπεδο αλλάζει, αποτυγχάνοντας να δούμε πώς καλύπτουμε την ενοχή μας υπό το πέπλο της αντίληψης «κοινωνικών ομάδων».

Ο θυμός στρέφεται εναντίον μας, αφού υποστηρίζουμε ότι η ουτοπία ξέρει από χωροχρόνο -σε πείσμα βιωμάτων που δείχνουν το αντίθετο. Κατακλυζόμαστε από αίσθηση σύνδεσης κι ανάγκη για ενότητα ολημερίς -κι ας είναι σε δόσεις. Όμως αποφεύγουμε ν’αλλάξουμε.

Η διαμάχη δε βρίσκεται έξω μας, ούτε απειλούμαστε από κάποιον εχθρό` όντως, κρατάμε τα κλειδιά της φυλακής μας. Είμαστε δέσμιοι του φόβου ότι πέφτουμε, πριν καν έχουμε ανοίξει τα φτερά μας.

Κι αφού καλούμαστε να ζήσουμε αλλαγή, ας είναι αυτή που φέρνουμε οι ίδιοι.