Κατάνυξη

Προσευχόταν. Τόσο θυμωμένη, τόσο πληγωμένη απ’τη ζωή, το μόνο που της έμενε ήταν να γονατίσει. Να λυγίσει μπροστά στο δέος της ροής των όσων έχουν γραφτεί. Μόνη διέξοδος ήταν η παράδοση κι η γλυκόπικρη λύτρωσή της.

Προσευχόταν. Τόσο ευλαβικά, τόσο δοσμένα στη ζωή και τις βουλές της, που –κοιτάζοντάς την και μόνο- άρχισε κι αυτός να πιστεύει. Δεν είχαν βρεθεί τα λόγια που θα τον έπειθαν για την ύπαρξη ανώτερης δύναμης. Νιώθοντάς την όμως να παραδίνεται και παρατηρώντας την να δέχεται την αλήθεια, ζητώντας μια βοήθεια να τη βιώσει.. αυτό ήταν πρωτάκουστο.

Προσευχόταν. Αφιέρωνε την εμπειρία της στη δύναμη που καίει τον ήλιο, πότιζε με δάκρυα τη γη που κουβαλά τόσο φορτίο, έψελνε συγχώρεση κι αγάπη για όλους. Όσες λειτουργίες κι αν είχε παρακολουθήσει ποτέ του, δεν είχε γίνει μάρτυρας τέτοιας μυσταγωγίας.

Είχε συνηθίσει να τη βλέπει δυνατή, σχεδόν ατρόμητη. Όταν έγινε θεατής του τρόπου με τον οποίο υπηρετούσε το είναι της, κατάλαβε πως δεν είμαστε μόνοι. Της κράτησε το χέρι. Υπάρχει θεός. Τον λένε ανθρωπιά.