Συχνά τα χέρια μου κρατάνε την καρδιά μου.
Φοβούνται ότι είναι έτοιμη να φύγει.
Ανήκει στο σώμα μου. Κι όμως`
πνίγεται μέσα σε αυτό.
Εξόριστη ή ταξιδιώτης της βραδιάς,
παίρνει τη μπαλωμένη της κουβέρτα
και χτυπά την ονειρική σου πύλη,
να κοιμηθείτε αγκαλιά.
-Μπορώ;
-Μπορείς.
Εντυπωσιακό που ακόμα το επιτρέπεις.
Αμίλητη, ανικανοποίητη, περνιέται για επισκέπτης.
Νύχτες στην επανάληψη.
Άδωρος ο τρόπος σε μια ερώτηση-ασπίδα.
Άμεσο θα'ταν να σου πει
"Θέλω. Εσύ;"
Κι ας έμενε εξόριστη για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο