Δεν μπήκα στον κόπο να του περιγράψω το σκοτάδι που απειλείται απ' τη φλόγα ενός κεριού. Το ξέρει καλύτερα από μένα. Εκείνος μου το 'μαθε, το βράδυ που ζήτησε να μη τον δω. Το βράδυ που υπήρχαν μόνο αντανακλάσεις στο ποτήρι με το κόκκινο κρασί και μόνη υπόκρουση οι ανάσες. Δεν ήταν όμως οι δικές μας.
Φόρεσα τα καλά μου, έβαλα μουσική και περίμενα υπομονετικά για το σημάδι. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα την αλήθεια της μοναξιάς. Έπεσα ξανά για ύπνο.
Οι μέρες κυλούν χωρίς καν να μετράω. Χωρίς καν να συγκρίνω. Λείπει. Κι όταν λείπει, φως έχει μόνο η νύχτα.
Έγραψα δυο ποιήματα απόψε. Δύο ακόμη ψέματα έγιναν τσαλακωμένο χαρτί. Δύο αλήθειες μου παραμένουν εγκλωβισμένες. Θα τις ελευθερώσω όταν πάψω να μισώ το κενό τους.
Βλέπω παντού σχήματα. Το μυαλό μου έρμαιο συμβολισμών. Θέλω να μάθω τι σημαίνουν, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτοιμο το όνειρο να αποκαλυφθεί.
Το φεγγάρι σκεπάστηκε με πολύχρωμο σεντόνι κι άνοιξε ο ουρανός να με απορροφήσει. Έμεινα εδώ, να βοηθήσω να σπάσουν τα μάγια.
Βάζω κάτι να πιω. Χορεύοντας θα ξορκίσω τις μνήμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο