Οι Φύλακές μου

Γνωρίζω την ύπαρξη φανταστικών ανθρώπων.

Επικοινωνούμε με τηλεπαθητικά βλέμματα, χωρίς λέξεις.

Στα μάτια τους μπορώ να δω τον θεό που κρύβουν.

Κρατούν κομμάτια του εαυτού μου και τα προστατεύουν από το σκοτάδι μου.

Συναντιόμαστε κάτω απ’το φως του φεγγαριού

στο μέρος που μπορούμε να βρισκόμαστε και να γελάμε.

Όταν γελούν, γελάω και όταν γελάω εκείνοι γελούν μαζί.

Με δάκρυα χαράς θα κλαίω για τον χρόνο που κάποτε φυλάξαμε σε μια κλεψύδρα.

Σ’ αυτή τη ζωή δεν ζήσαμε μόνοι.

Μόνοι δεν θα μπορούσαμε να μεταμορφώσουμε τον πόνο σε συμπόνια.

Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν είναι απόδειξη όσων μοιραστήκαμε.

Μαρτυρώ την ύπαρξη φανταστικών φίλων

και λίγα λέω.