Αναγέννηση

Σε γνώρισα καλοκαίρι. Τότε που αντίκρισα τον ουρανό και παρατήρησα με ευλάβεια τους φωτεινούς του κατοίκους. Μόνοι, διάσπαρτοι` φλεγόμενη επιθυμία να γίνουν ευχή που υλοποιείται. Θυμάμαι να χάνομαι στη σπείρα σου, να με οδηγείς στην ολότητα. Θυμάμαι νερό να γλείφει τα βότσαλα, τον Τροπικό του Καρκίνου, απροσδιόριστους ήχους και προσδιορισμένη ενότητα. Θυμάμαι ν’ανοίγω τα μάτια μου χωρίς να'μαι η ίδια. Πλέον μπορούσα να δω και ν’ακούω όσα δε φανταζόμουν πως βρίσκονταν πλάι μου. Η συνείδησή μου άλλαξε εμβέλεια, το κύμα μου εξέπεμπε σε νέο μήκος. Τον πρώτο καιρό σε έβρισκα μπροστά μου συνέχεια, σχεδόν δεύτερη φύση να αντιλαμβάνομαι την ηχώ σου στο νου μου. Ήσουν το βίωμα που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Η αφύπνιση που σήμανες δεν επισκιάστηκε. Η φωνή της αλήθειας σου ενόχληση στο λαιμό που ψάχνει διέξοδο. Τη βρήκε σχεδόν αμέσως, σε αλυσιδωτές αντιδράσεις που έμελλε να ορίσουν την πορεία μου. Αποκαλύφθηκες μαγικά, τόσο που πίστεψα ότι έχω δυνάμεις -και πως, αν θέλω, στο χέρι μου θα είναι ν’αλλάξω τον κόσμο. Όσο κι αν προσπάθησα να μοιραστώ το ταξίδι σου και να εξηγήσω την αξία που είχε για μένα, οι άλλοι σε αντιλαμβάνονταν σαν προορισμό` η επιστροφή, όμως, σου ταίριαζε καλύτερα σαν λέξη.