Όραμα

Ήμασταν, που λες, αγκαλιά. Πειράζαμε ο ένας τον άλλον λέγοντας τις αλήθειες μας, χωρίς να φοβόμαστε ότι ο άλλος θα φύγει. Όχι επειδή δε θα το’κανε, απλώς δεν αμφιβάλλαμε για το αν θέλει να είναι εδώ τώρα. Διαφωνούσαμε σχεδόν για τα πάντα, συμφωνούσαμε μόνο στο πιο βασικό` έχουμε δικαίωμα να διαφέρουμε. Δεν πίστευε κανείς ότι θα λειτουργήσουμε ως μονάδα, πόσο μάλλον ως αγία τριάδα: εγώ, εσύ κι η αγάπη μας. Σε πλήγωνα-με πλήγωνες συνέχεια. Ο ένας το μέλι, ο άλλος το γάλα, αράζαμε κάπου ψηλά κι αναρωτιόμασταν τι είναι ζωή. Καθένας εξέλισσε την ύπαρξή του, χωρίς όμως να ξεχνάει τον άλλο. Δεν ήταν πια ξένος. Ένα στρώμα για καταφύγιο, η οριζόντια αγκαλιά το ασφαλές μας σημείο. Νιώθαμε ελεύθεροι να ξεγυμνώσουμε ελπίδες και φόβους. Συζητούσαμε την ουσία των πραγμάτων, χωρίς να ξεχνάμε να γελάμε παρέα. Δεν έφευγες όταν σε έδιωχνα -κι εγώ σ’αντάλλαγμα δε σ’έδιωξα ποτέ μου. Ξεμακραίναμε κάθε τόσο, ζαλισμένοι από την τόση ευτυχία` η σύνδεση όμως είχε ήδη νικήσει. Δε γεννήθηκε θνητός να ξεγελάσει την αλήθεια –κι όταν γνωριστήκαμε, γίναμε τόσο σοφοί που δεν προσπαθήσαμε καν. Είχαμε γίνει η πιο ειλικρινής εκδοχή μας. Δεν ντραπήκαμε να δείξουμε ποιοι είμαστε. Γι’αυτό ενωθήκαμε από το πρώτο μας βλέμμα. Όχι ότι το δεχτήκαμε εύκολα, ούτε που φανταζόμασταν τι περιμένει. Απλά αφεθήκαμε. Ζούσαμε την εμπειρία λεπτό προς λεπτό. Αφήσαμε τα τείχη να πέσουν, χωρίς να χρειαστεί πολιορκία. Όλα στο χρόνο τους, δεν τον αμφισβητήσαμε στιγμή. Μας ρωτούσαν το μυστικό μας συχνά, το θυμάσαι; Δεν απαντούσαμε καν και νόμιζαν το κρύβουμε, ενώ απλά δεν είχαμε ψάξει ποτέ. Η αποκάλυψη κι η ανακάλυψη ήταν καθημερινές μας συνήθειες, χωρίς να χρειαστεί να τις κάνουμε θέμα. Δεν προσποιούμασταν αυτό που βολεύει. Το φυσικό μας έβγαινε αυθόρμητα, δε ζοριστήκαμε ν’αποδείξουμε κάτι. Ίσως ο λόγος που έχουμε διάρκεια να είναι ότι δεν έχουμε μέλλον. Βλέπουμε μόνο παρόν –κι όσο κρατήσει. Μένουμε λοιπόν αγκαλιά.