Κόκκινη κλωστή κομμένη

Τη δύναμη που έχω –την ατέλειωτη, την απέραντη, τη μαγική

τη σπαταλώ στην προσπάθεια να συγκρατήσω την αγνή επιθυμία να στοιχειώσω το είναι σου.

Να μείνουμε περιορισμένοι μ'ένα σκοινί να μας δένει, να μη μας δίνει επιλογή πέρα απ'το να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλον ψάχνοντας ελευθερία ή ν'αφήσουμε την ελευθερία να μας κατασπαράξει όσο θα χορεύουμε μαζί αγκαλιά. Να σε στοιχειώσω όπως εκείνο το τραγούδι απ’τα παλιά. Δεν καταλαβαίνουν τι εννοώ ή τι νιώθω. Δεν παρεξηγώ κανέναν όμως. Δε χτίστηκαν να μάθουν τη δική μου ζωή ή την αλήθεια. Κι αυτό που αισθάνομαι και ζωντανό και αληθινό είναι. Κι όπως κάθε τι έμβιο, πρέπει να τρέφεται. Για την ώρα γεύεται το μέσα μου, εμένα την ίδια, με καταβροχθίζει, κάνοντας κάθε ανάσα τον πιο αγαπημένο εχθρό. Ποιος θα μπορούσε να δει ότι η δύναμη που σ’έκανε να παραδεχτείς την τύχη σου τότε, θα’ταν η ίδια που τώρα μοιάζει καταδίκη; Εγώ. Αυτή είναι η απάντηση, γι’αυτό δεν είπα τίποτα την ακατάλληλη στιγμή. Δεν ξέρω ποιανού είν' η προφητεία, αλλά την εκπληρώσαμε. Εμένα τι με ξέχασε όμως; Πώς βγαίνουνε γαμώτο από δω;

Τη γνώση που έχεις –την απύθμενη, την αρχαία, τη συμπαντική

τη σπαταλάς στην προσπάθεια ν'αντικρούσεις την ορμή που συμβολίζω. 

Αντί να σε στοιχειώσω εγώ -ένας σκοπός που ξέχασα στο κάλεσμα που πρόθυμα υπάκουσα- με κυριεύεις εσύ. Τον ξύπνιο μου, τον ύπνο, τα ενδιάμεσά μου. Ακόμη κι αν εξαφανίζεσαι αιώνες, επιστρέφεις σαν να’σουν δίπλα μου χτες και κάνεις ξανά το μαζί προσδιορισμό του εμείς. Με στοιχειώνεις όπως κάθε ανάσα που σε είδα να παίρνεις, μάρτυρας της ύπαρξής σου. Δεν τολμούν να συλλάβουν τι εννοώ και τι νιώθω. Δε με νοιάζουν εκείνοι. Δεν αναγνωρίζουν τους ευφάνταστους τρόπους σου να ενοχλείς τη ρουτίνα μου, χίλια σημάδια που -αν ήξερες- ίσως να έπαυες πια να με ορίζεις, από συμπόνια για την αδικία που βιώνω. Ποιος θα μπορούσε να πει ότι η γνώση που σε κάνει να διαμορφώνεις τον κόσμο είναι όντως εν γνώσει σου; Εσύ. Αυτή είναι η απάντηση, γι’αυτό δεν είπες τίποτα τη στιγμή που ρωτήθηκες. Δεν ξέρω ποιανού είναι το ρολόι, αλλά συγχρονισμένα βγάλαμε τους δείκτες. Ο κοινός μας χρόνος λειτουργεί ακόμα όμως. Πώς σταματά να χτυπά η καρδιά μου στον χτύπο του;