Ζωή σε μας

Τον κρατώ φυλακισμένο. Τον κλείδωσα μέσα.
Αν σ΄ έβαζα στο σπίτι, πού θα έψαχνες γι αυτόν;

Κι όμως..
Είναι στη σοφίτα.
Δε μου πήγαινε η καρδιά να τον κλείσω στην υπόγα.
Θέλω να βλέπει φως.
Θέλω να βρίσκεται ψηλά.
Θέλω να στέκεται στο παράθυρο
και να ξέρει ότι η ζωή περνά δίχως αυτόν.

Θέλω να μείνει λίγο μόνος.
Του δίνω χρόνο να σκεφτεί.
Τις πράξεις του, τα λόγια του, εμένα.. Εμάς.
Θέλω να θυμηθεί.

Δεν τον αφήνω έτσι.
Του δίνω κι ένα ξεροκόμματο τη μέρα.
Δεν είναι κακό να τρέφεσαι με ψίχουλα.
Αυτός μου το΄μαθε, άλλωστε.
Του δίνω και νερό.
Ρίχνω πού και πού τα κατατονικά που έχω κρατήσει.
Κάνω ό,τι μπορώ να του προσφέρω ηρεμία.

Μόνο που είναι αχάριστος.
Γονατίζει και κλαίει, κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι,
το χτυπάει με τα χέρια και ζητάει ελευθερία.
Θα΄λεγε κανείς πως τη στερείται.

Δε μου μιλάει.
Μ΄αγαπάει όμως πολύ. Το ξέρω. Το νιώθω.
Μια μέρα μου ζήτησε συγγνώμη.
Ακόμα να δεχτεί πως τον έχω συγχωρέσει.

Απλά παίρνω αυτά που μου χρωστάει.