Η Κρίση

Σε ακούνε, δεν σε προσέχουν.
Μιλάνε για σένα, δεν σου μιλούν.
Αποφεύγουν να κρίνουν τον εαυτό τους και κρίνουν ό,τι άλλο πιάσει το μάτι τους και καταλήουν να κρίνουν την δικιά τους ύπαρξη.
Ακόμη και τώρα, κρίνω.
Τέτοια κρίση συνείδησης περνάμε όλοι...
Ας γελάσω!

Δεν σε θαυμάζουν, σε ζηλεύουν.
Δεν σε ξέρουν, σε μαθαίνουν.
Σε υποβιβάζουν ή σε υπερτιμούν μέχρι να σε γνωρίσουν.
Ακόμα και τώρα δεν γνωρίζουμε.
Τόσο σίγουροι είμαστε που περιοριζόμαστε στην αντίληψή μας και μόνο στη δική μας.
Ας αγνοήσω.

Και μιλάς χωρίς να ακούς και απαιτείς να σε προσέξω. Ζητάς τον οίκτο μου και δεν το ξέρεις. Ζητάς το ενδιαφέρον μου για να νιώσεις πως αξίζεις. Πείθεις τους άλλους για να πείσεις τον εαυτό σου. Φοβάσαι την αλήθεια σου και τη κρύβεις στα μάτια των άλλων. Ζητάς, ζητάς, ζητάς και θες να πάρεις χωρίς να δώσεις. Κρύβεις και κρύβεσαι και λυπάσαι που σου λείπει θάρρος. Δειλός άνθρωπος που δεν τολμά ούτε το είδωλό του στον καθρέφτη να δει. Ούτε τη σκιά του να κοιτάξει, μόνο να βρει κάποιον να τον ελέγχει, να τον προσέχει. Δεν πιστεύεις.

Κρίνεις από συμφέρον.
Ακολουθείς, δεν ηγείσαι.
Ζητάς την απελευθέρωση σαν κάποιου σκλάβος.
Είσαι πανέμορφος σε κάθε επίπεδο κι όμως δείχνεις μια ασχήμια που κατακτάς από άλλους.
Και σε ρωτώ, είναι δικιά σου αυτή η ασχήμια ή απλά δική σου επιλογή;

Δεν φοβάσαι;
Τότε προκαλείς τον φόβο να έρθει να το αποδείξεις.

Δείχνεις ό,τι θέλεις να δουν οι άλλοι;
Τοτε δείχνεις αυτό που θέλεις να γίνεις.

Να φοβάσαι.
Δεν ξέρεις τι δείχνεις.

Να φοβάσαι γιατί σε βλέπω.
Γιατί φοβάσαι που σε βλέπω;