Η Μουσική του Απόλλωνα

Ο κόσμος πέφτει!
Κανείς δεν ξέρει που πάει το έδαφος.
Χάος επικρατεί παντού.
Το νιώθω στην ατμόσφαιρα.
Το βλέπω στα μάτια των ανθρώπων.

Παρατηρώ τις πράξεις τους με ένα πόνο στη καρδιά.
Τον δικό τους, τον δικό μου, τον δικό μας.
Τώρα δεν το αρνούμαστε.
Είμαστε τα παιδιά της Γης.
Ο ένας δίπλα στον άλλο.
Όμως...
Τώρα, ο κόσμος έπεσε και τώρα μετανιώσαμε.
Ό,τι δεν είπαμε και ό,τι δεν κάναμε.
Αλλά αυτός ο πόνος μας εξυψώνει.
Εκείνος μας έφτασε ως εδώ.
Απλά, όχι όπως το φανταζόμασταν...

Όλων τα μάτια είναι κατά-κόκκινα τώρα.
Καλύτερα.
Τουλάχιστον τώρα δείχνουν το αληθινό χρώμα της καρδιάς τους.
Χωρίς μάσκες. Χωρίς φορτία.

Ήταν εκείνη τη στιγμή που μια λύρα βρήκες στη κατοχή σου...

Μα που πήγε όλη η οργή;
Γιατί δεν τη νιώθετε;
Γιατί με κοιτάτε;
Γιατί με κρίνετε;...

Ένας είναι αρκετός για να νιώσει.
Όσο κάποιος μένει πεταμένος έξω, δεν θα γίνουμε ποτέ Ένας...

Και ο κοσμικός τροχός γυρνάει ξανά.
Οι θεοί πρόσταξαν και οι Μοίρες το σφράγισαν.
Και η παθητικότητά σου, τους άφησε για μία ακόμη φορά.
Λες και οι Μοίρες σταμάτησαν τον αργαλειό
και πάγωσε ο χρόνος, πάγωσες από φόβο, πάγωσε η ζωή...

Κάπου εκεί η ελπίδα ξεθώριασε.
Και λίγο πριν ο τροχός σταματήσει, η ελπίδα αναγεννήθηκε.
Θυμάσαι τώρα! Είναι μέσα σου. Μόνο εσύ το ξέρεις.
Εμπρός, είσαι έτοιμος. Πήγαινε.

Τι περιμένεις;
Πήγαινε!
Τι σε κρατάει;
Τι...