Φωνές

Δεν έχω πάντα επίγνωση του πού είμαι και γιατί.

Αυθόρμητα ή παρορμητικά;

Αυτή η ανάγκη να ορίζεις τις ορμές, πώς με κουράζει..

Σα να'σαι στην πορεία ενός χείμαρρου

προσπαθώντας να θυμηθείς ποιο όνειρο σε οδήγησε εκεί.

Θ'αλλάξει η δράση σου αν μάθεις;

Και ποιον να ρωτήσεις; Τώρα πια δεν πιστεύεις κανένα.

Γκρεμίστηκε ο κόσμος σου

με ακριβείς, προμελετημένες κινήσεις.

Το ένιωθες, ναι.

Κι οι καλοθελητές έτρεχαν να σε πείσουν πως φοβάσαι.

Για ποιον απ'όλους τους εαυτούς σου λες, μικρή πολυδιάστατη εικόνα;

Ίσως γι'αυτόν που τιμωρεί τον παρατηρητή.

Τι άλλο να του κάνεις;

Βυθισμένος στη σιγή, ορκισμένος να μην αντιδρά.

"Ξύπνα! Σε σκοτώνουνε! Σου πίνουνε το αίμα!"

"Ατάραχος.. τον κακομοίρη! Τι δεν καταλαβαίνει;"

"Να μου το θυμηθείς, θα πάει χαμένος. Χαμένος!"

"Αφήστε τον. Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μ'εμάς τι θα γίνει;"

"Πώς να τον αφήσουμε; Ακούς αυτά που λες; Μαζί του χανόμαστε κι εμείς!"

Ταραχή. Πανικός. Φασαρία.

Και μια ξέχωρη φωνή...

"Αν είμαστε εμείς το όνειρό του; Αγγίξτε τον, ίσως το νιώσετε κι εσείς..."

Γέλια. Αποδοκιμασίες. Προσβολές.

"Τι σχέση έχουμε εμείς μαζί του; Καμιά! Τι ξέρει αυτός απ'τη ζωή;"

"Εμείς συμμετέχουμε, ρισκάρουμε, συνεχίζουμε"
"Αυτός παρέδωσε τη δύναμή του προ πολλού."

"Δε διεκδικεί. Μονάχα δέχεται. Μόνο παρατηρεί."

"Είναι, χωρίς να ξέρει ότι υπάρχει!"

Η ίδια ξέχωρη φωνή...

"Ας όψεται ο όρκος της σιωπής.
Μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να τον σπάσει. Εσείς, τι λέτε να της βρίσκει..;"