Όταν σε βρω, φώναξέ με.

«Ψάχνω κάποιον... ή κάτι..
Ποιος ξέρει άραγε τι είσαι;
Είσαι άνθρωπος; Είσαι συναίσθημα; Είσαι εγώ;
Μήπως είσαι ένα; Μήπως τα έχεις όλα;
Μήπως...αυτά που μου λείπουν..

Χωρίς να ξέρω τι γνωρίζω, σε εμπιστεύομαι.
Χρειάζομαι να γίνω αυτός που θέλω, εκείνος που επέλεξα με απόλυτη επίγνωση και μεγαλύτερη συνείδηση.
Να νιώσω έναν κόκκο άμμου.. σαν έναν ήλιο στο σύμπαν.
Να ενωθώ σε κάθε διάσταση με αγνότητα...

Αποδέχομαι την ύπαρξή σου
κι ας αντιστέκεσαι στη δικιά μου.

Ναι. Κατάλαβα. Τώρα. Τότε.
Εγώ, είμαι εδώ. Είμαι εδώ, Ναι! Είμαστε εδώ, Εδώ!
Εδώ είναι!
...
Άραγε, έχεις ιδέα πόσο σε αγαπάει το εδώ και το τώρα;
Κι όμως, εσύ το έχεις εγκαταλήψει.
Και φοβάσαι να το πεις.
Φοβάσαι! φοβάμαι...

Και όσο αφήνομαι, τόσο πιο σφιχτά σε κρατάω.

Και ρώτησα: "Σε βρήκα;"
"Σε βρήκα", μου απάντησες.»

Και ο Φόβος έφυγε.
Και το φως ενώθηκε με το σκοτάδι.
Και το τέλος ήρθε πάλι για να Αρχίσει.