Το Μαύρο Φως της Αβύσσου

Άλλο ένα βράδυ, σειρήνα το κάλεσμα της αβύσσου.

Χωρίς γρίφους. Γυμνός και ελεύθερος να επιλέξεις, μα δεμένος.

Αλλά ο νους χτίζει ασταμάτητα αδιανόητους κόσμους.

Εκεί, μια ενέργεια τον ωθεί να συνδέσει 2 από αυτούς, όπου και οι 2 αποτελούν κομμάτια του ενός και στο καθένα μόνο του κατοικούν άλλοι τόσοι.

Και το νόημα σταμάτησε και η ουσία παραμένει.

-Τι κάνεις εκεί; του φώναξαν

Καμία συχνότητα δεν τολμάει να ταξιδεύει εκεί. Κι όμως εκεί είναι. 

Ένα σύμβολο.

-Άραγε, η ενότητα νιώθει ποτέ μοναξιά; σκέφτηκε.

Και ο χρόνος σταμάτησε και η στιγμή παραμένει.

Τι άλλαξε όμως; Όλα ίδια φαίνονται, μα εδώ μέσα, δεν έχει μείνει κάτι που να αναγνωρίζει την έννοια του ίδιου, τίποτα δεν το μαρτυράει.

Μόνο ένας βουβός πόνος, που ουρλιάζει για συγχώρεση.

Κι ένα δάκρυ κύλησε και το φράγμα ραγίζει.

Κρατάει μια μυστική γνώση που καμία λέξη δεν μπορεί να μεταδώσει.

Κι όμως αυτή η λέξη υπάρχει. Είτε τη θυμάσαι, είτε την ανακαλύψεις ή την δημιουργήσεις.

Ο χρόνος δεν υπάρχει εδώ, μην ξεχνιέσαι.

Και τότε το τώρα δεν υπάρχει, και το εδώ είναι μια γκρι παγωμένη εικόνα.

Μόνο για να την κοιτάνε. Τίποτα παραπάνω.

Ούτε καν μια ανάμνηση.

Και η συμπόνοια έκλαψε και τα φτερά ανοίγουν.

Μόνο εσύ μπορείς να το νιώσεις.

Μόνο εσύ μπορείς να το πιστέψεις.

Σκοτάδι. Το σημάδι ότι το βάθος έρχεται στην επιφάνεια.

Η σειρήνα ηχεί ξανά.

Λευκό αίμα χύθηκε στον αιθέρα.

-Γεννήθηκε! μια φωνή μίλησε.

Και όλοι ήξεραν ότι είχε πεθάνει.

Το ένιωσε κι εκείνος, μα δεν σάλεψε.

-Η Σωτηρία! Είναι εδώ! άκουσε κάποιον να λέει.

Μια ανάγκη να τρέξει να ξεφύγει ένιωσε.

Η σκέψη έγινε και ήταν αρκετή για να βρεθεί μακριά, σε ένα άλλο τόπο της ανύπαρκτης υπόστασης.

-Χρειάζομαι να θυμηθώ ποιος είμαι! αγανάκτησε με πείσμα μικρού παιδιού.Πρέπει να θυμηθώ πριν με βρει!

Μια απόφαση ήταν η συνειδητοποίηση.

Το ήξερε από πριν, αλλά δεν ήθελε να την αφήσει να τον φωτίσει.

Στο σκοτάδι βλέπει τώρα. Ίσως πιο καθαρά.

Γιατί εκεί υπάρχει η άλλη μισή αλήθεια.

Και ποιος την ορίζει;

Γιατί τον νοιάζει; Αφού δεν τον ενδιαφέρει;

Ποια αντίσταση τον κρατάει στη λήθη;

Τι θα ρισκάρει;

Ποια υπέρβαση θα είναι ο σκοπός του;

Μια γυμνή γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά του με 3 κεφάλια.

Το ένα μετά το άλλο, έκραξαν:

-Ποιο πάθος δεν μετατρέπεται σε θυμό;

-Ποια αγάπη δεν γεννιέται για να πεθάνει;

-Ποια οργή μπορεί να γίνει γαλήνη;

Τώρα είχε ρίξει σχεδόν όλους τους τοίχους που είχε βάλει για "προστασία" τότε.

Η μήπως ήταν πρόκληση;

Ίσως γι' αυτό δεν μετανιώνει για τίποτα. Ίσως και γι' αυτό.

Μα δεν υπάρχει τελική γραμμή να αγγίξει.

Και αιώνια θα ταξιδεύει γιατί η αδυναμία του έγινε δύναμη.

Και τώρα πρέπει να τα καθαγιάσει και τα δύο για να δει το ένα.

Δεν φοβάται, απλά πονάει.

Όπως έχεις πονέσει εσύ.

Όπως πονάς εσύ.

Και το κρατάς μόνο για σένα.

Ξέρεις τι;

Το δέχομαι.

Έτσι δέξου κι εσύ ότι μπορώ να κάνω ό,τι αγαπάς και ό,τι φοβάσαι για να το αλλάξω.

Γιατί η ιστορία δεν τελειώνει. Εδώ δεν άρχισε ποτέ.

Ήταν και είναι πάντα, η επιλογή.

Ένα όνειρο.

Όσο κι αν βλέπει τους δαίμονες μέσα του σε κάθε αντανάκλαση,

ξέρει τι επιλέγει.

Όσο κι αν τον τραβάνε κάτω...

Χωρίς άρνηση, αθωώθηκε.

Από το σκοτάδι καταλήγεις στο φως.

Και στο φως θα επιστρέφεις πάντα.