Η παρακμή μιας εποχής

Εγώ είμαι.
Δηλαδή;
Στάσου στον καθρέφτη σου. Κοίτα.
Ναι.
Και;
Βλέπω την εικόνα σου. Μα όχι το πρόσωπό σου.
Άνοιξε το στόμα σου. Μίλα.
Ναι.
Και;
Ακούω τις λέξεις σου. Μα όχι τη φωνή σου.
Σήκωσε το χέρι σου. Πιάσε.
Ναι.
Και;
Αγγίζω το σώμα σου. Μα όχι τον πυρετό σου.
Μα είμαι στ’ αλήθεια εγώ.
Είσαι;
Ήμουν τουλάχιστον. Κάποτε ναι. Ήμουν.
Δηλαδή;
Σκέπασε τον καθρέφτη σου. Δες.
Ναι.
Και;
Κάποτε ναι. Ήσουν.
Σφράγισε τα χείλη σου. Αφουγκράσου.
Ναι.
Και;
Κάποτε ναι. Ήσουν.
Σφίξε το χέρι σου. Άγγιξε.
Ναι.
Και;
Κάποτε ναι. Ήσουν.
Ήμουν;