Εκείνο το φιλί...

Άσε τις λέξεις και φίλα με...

Στο κενό των σκέψεών μου...
Στο σκοτάδι που ακόμα αντιστέκομαι.
Στην ανυπαρξία που ακόμα υλοποιώ την ακόρεστη επιθυμία για ύπαρξη,
που ο χρόνος σκότωσε με πάθος και οργή.

Η δίψα που ξεραίνει τους ωκεανούς του σύμπαντος...
Μια λαχτάρα που ο θάνατος μου ψιθύρισε κι ένα αίσθημα
που μάταια προσπαθώ να γίνω..
Γιατί προσπαθώ... γιατί φοβάμαι... τα πάντα...
Μα όχι για πάντα!

Αλλάζω σε μια άυλη στιγμή, σε μια άγνωστη πραγματικότητα,
με τους οικείους 7 διαβόλους που μόνο η συνείδηση εξορκίζει με τέτοιο φως!
Η αγνότητά της φαντάζει απόκοσμη - από την διάσταση των μύθων,
που κάθε στιγμή, γυρνάει σε μια δίνη αρχής και μια τέλους.
Ξανά και ξανά...

Χωρίς φως...
Μόνο ψύχος.

Και αντίθετα.

Και οι σκέψεις μου ορίζουν τι θα επιλέξω τώρα.
Τι θα γίνουν άραγε;
Αέρας; Πράξεις; Παρελθόν..;

Όπως εκείνο το φιλί...
Που τη πνοή του
στη δίνω τώρα εγώ