Κοίτα να Δεις

Αν δεν μπορείς να με κοιτάξεις, πώς περιμένεις να με δεις;
Δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εδώ.

Χόρτασε το μυαλό μου καλοκαίρια
κι άφησε την καρδιά μου να επιλέξει τους χειμώνες.
Άνοιξη και φθινόπωρο το βίωμα.
Δεν υπάρχουν άκρα.

Ζω για τις στιγμές που ξεμπροστιάζομαι.
Με φέρνουν πιο κοντά σ'αυτό που είμαι, σε όσα ζω.
Στο εδώ και το τώρα` όσο κι αν απέχω στην ουσία από αυτά.
Αν έχω αγγίξει κάτι απ'την ύπαρξη είναι οι αλήθειες σου`
παροδικές, μα συμβατές.
Ένας καθρέφτης που μπορεί να απαντήσει.

Σου κάνω έρωτα όταν αποκαλύπτεσαι σε μένα.
Όταν μιλάς για μένα, μα αναφέρεσαι σε σένα`
κι όμως αγγίζεις κάτι δικό μου. Δικό μου...
Χάθηκαν τα δικά μου εδώ και καιρό.
Δεν έχω τίποτα, πέρα απ'όσα αρνούμαι ν'αφήσω.
Δεν έχω εσένα.
Σε άφησα ελεύθερη ψυχή 
να ταξιδέψεις στο σκοτάδι για να εξερευνήσεις το φως`
να μάθεις τον πόνο για να ζήσεις ως σου πρέπει. Πρέπει...
Ακόμα και τα 'πρέπει', επιλογή. Το έμαθες πια.
Κι ας μη σου αρέσει να μαθαίνεις.

Απόφασή σου να ονομάσεις την εμπειρία "οπτασία" και να πορευτείς.
Κάθε απόφαση περιμένει αυτόν που θα την πάρει.
Ακόμη κι αν δε σκόπευε να την κρατήσει.

Γνωρίζοντας την ελευθερία, πονάς. Σου λείπουν τα δεσμά σου.
Μια απόφαση που δε θέλεις ν'αλλάξεις για την ώρα`
συνεχίζεις, σηκώνεις κεφάλι στον πόνο κι αποδέχεσαι ενισχύσεις.

Κανείς δε σου κάνει.
Ενισχύσεις εκ των έσω, ο λυτρωτής σου συνονόματος`
έστω κι αν δε σου μοιάζει.
Πώς να σου μοιάσει;
Πώς θα το μάθεις, αν δεν τον κοιτάς;