Μου Τα Χρωστάς

Μοναξιά.
Τα χρόνια βάρκες από χαρτί που ταξιδεύουν στις θάλασσες της απόγνωσης.
Κοινοτοπία. 
Σαν την φανερή απουσία σου.
Είσαι εδώ, η μορφή σου παντού, αλλά λείπεις.
Κοινοτοπία. 
Σαν τον απόκρυφο θρήνο μου.
Μοναξιά.
Μαύρα πανιά σε πέτρινους καθρέφτες.
Σκιές.
Άσπρα σεντόνια σε γυάλινο στρώμα.
Ρωγμές.
Πού είσαι;
Σου φωνάζω. Πνίγομαι. Δεν ακούς;
Η αγάπη σου οδηγός στο υγρό σκοτάδι, πυξίδα.
Σου φωνάζω. Ψάχνω το χέρι σου. Δεν ακούς.
Πού είσαι;
Έρχομαι μου λες. Έρχεσαι! 
Αλλά δεν προλαβαίνω παρά να δω τις άκρες απ' τα χείλη σου όπως γυρνάς στο επόμενο πλάνο.
Μου τα χρωστάς.
Τα χείλη σου, λέω. Μου τα χρωστάς.
Τη γεύση σου, τη γλώσσα σου, το φιλί σου. Μου τα χρωστάς.
Κόκκινες στάχτες σε άδειο τασάκι.
Φταίω.
Κίτρινος καφές σε τρύπιο φλιτζάνι.
Φταις.
Πού είσαι;
Ακολουθώ τα βήματά σου, μα τα ψίχουλα που άφησες τα έφαγαν πεινασμένα πουλιά και σε χάνω.
Καίγομαι. Βρέχει και καίγομαι.
Όχι. 
Ο αγιασμός από τα μάτια σου είναι. Που με λυτρώνει.
Σαν αλμυρός σταυρός σε τσακισμένο τρούλο.
Πού είσαι;