Σπάω τα δεσμά της εσωτερικής λογοκρισίας
της ύπουλης, της υπόγειας, της καταχθόνιας
που εργάζεται αργά και βασανιστικά
στην προσβολή του λόγου ύπαρξής μου`
φόβοι πιθανής πληγής με ηθικό αυτουργό εμένα.
Διαλύω τους θαμμένους σκελετούς
της θλίψης, του πόνου, της οργής
που κάθε παρελθόν έκρυβε στην αυλή της ψυχής μου
μην και ξεχάσει να γευτεί το κόκκαλο της φρίκης`
σκυλί που δε βρίσκει ζωντανούς για να παίξει.
Ξεσκονίζω το βουτηγμένο στη λήθη σεντούκι
της κορυφής, της σοφίτας, της θέας
που αφέθηκε στη μοίρα της καταπιεσμένης φωνής
ακολουθώντας άγραφους κι ανύπαρκτους νόμους`
όρνιθα που αντικρίζει στον καθρέφτη ένα κύκνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Έχεις κι εσύ Λόγο