Από δώ; Από κει;

Είμαστε πραγματικά περιορισμένοι να σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε γιατί φοβόμαστε αυτά που θέλουμε; Και αντί αυτού αυτοαναγκαζόμαστε να απελπιζόμαστε για το ποιο είναι το σωστό;
Τι να κάνουμε. Τι να μην κάνουμε.
Ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το σωστό!
Ποιο είναι το σωστό; Ποιος στη Γη ορίζει το σωστό;
Ποιος το διαχωρίζει από το λάθος; Τι είναι λάθος;
Γιατί εμένα μου φαίνεται πιο σωστό και απ'το σωστό τις περισσότερες στιγμές.

Το πιο απλό...
είναι πολλές φορές το πιο δύσκολο.
Πράγματι. Από άρνηση αντιστρέψαμε τις λέξεις,
την ουσία τους, το νόημά τους.
Δεν ξέρουμε πλέον τίποτα.
Και αυτό θα έπρεπε να μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε τα πάντα.
Να θυμηθούμε πως άρχισαν όλα και να δημιουργήσουμε νέους κόσμους.
Πες μου, αν όντως ερχόταν το τέλος του κόσμου, θα άλλαζε τις πράξεις σου;
Πες μου, το πιο απλό, θα υπήρχαν άτομα που δεν ξέρουν πως νιώθεις για εκείνους; Ξέρεις πόσος κόσμος θα χανόταν στις αγκαλιές αν απλά μιλούσε αληθινά; Αυτή η γλώσσα κρύβει λέξεις που τις νιώθουμε στη καρδιά όταν μοιράζονται. Και αυτές δεν λέμε.
Γιατί είπαμε τον κόσμο μας κακό.
Και μπήκαν οι άμυνες και κλειδαμπάρωσαν το φρούριο.

Πως γνωρίζεις το κακό αν δεν το ξέρεις; Αν δεν το έχεις βιώσει; Αν δεν το έχεις μέσα σου;
Πως μπορείς να το αναγνωρίζεις όταν το βλέπεις σε καθετί αν δεν το έχεις δει μέσα σου;
Πως αρνείσαι και αντιστέκεσαι να το παρατηρήσεις όταν το δικό σου σκοτάδι κοιτάει στα μάτια τον καθρέφτη του;

Επ, θυμάσαι, υπάρχει και το φως όμως, ναι και ισχύει το ίδιο.

Απλά δεν εστιάζεις σε αυτό. Στρέφεις την προσοχή σου εκεί που διαλέγεις.
Η εσύ επιλέγεις ποιον θα αφήσει να την επηρεάσει, δεν ξέρω, εσύ ξέρεις;

Τι καλύτερη ισορροπία από αυτή των 2 αντιθέτων;
Πόσο πιο δύσκολη η αποδοχή τους και πόσο απλή;

Αναθεώρησα. Και όταν κατέληξα κάπου, ήξερα ένα πράγμα:
έπρεπε να αναθεωρήσω ξανά.