Ριφιφί*

*κοινώς, Ερωτική Εξομολόγηση

Άραγε πόσες φορές σου έχω μιλήσει χωρίς να το ξέρω; Πόσες φορές να παρανόησες τα λόγια μου, περνώντας τα για αναμνήσεις; Πόσες φορές να θέλησες δικαιολογημένα να μου πεις να σωπάσω, ώστε απλά να σε νιώσω;

Πόσες φορές να σ'έκανα να νιώσεις παιδί της απομόνωσης; Συγγνώμη. Άθελά μου. Ακριβώς όπως σ' ερωτεύτηκα. Ποιος το περίμενε; Τόσο φοβερό, μα τόσο απλό. Όπως το να βρεθούμε μαζί, μόνοι.

Δε μου'χε περάσει έως τώρα απ'το μυαλό πως η απογοήτευσή σου δεν έχει να κάνει μ' εμένα.

Ενοχές, μαζί σου πράγματι δεν ξέρω ποια είμαι` νιώθω μόνο ποια θέλω να γίνω. Και πώς να σου πω κάτι τέτοιο; Κοντά σου γίνομαι δεκαεφτά και γνωρίζω τους βαθύτερους χτύπους.

Συνήθισε ο φόβος να γίνεται ασπίδα -κι όσο το μυαλό πρότεινε λύσεις, η καρδιά άκουγε μόνο τις φωνές. Μέχρι που συνδέθηκε μ' αυτό που θέλει.

Εσένα. Που είσαι κάτι. Άλλο.

Εσένα. Που νιώθω να με καλείς.

Εσένα. Που κράτησες κάτι δικό μου.

Εσένα. Που το κανάλι μας είν' ακόμα ανοιχτό.