Που πήγαν;

Που πήγε το χαμόγελό σου;
Ποιοι σου το κλέψανε;
Σε ποιους έδωσες το δικαίωμα να το πάρουν από σένα;
Μην τους κρίνεις, είχαν τους λόγους τους. Μην τους δικαιολογείς, δεν ξέρουν αυτό που ξέρεις.
Και πως νιώθεις τόσο χαμένος στις σκέψεις τους;
Γιατί σίγουρα δεν είναι δικές σου. Σίγουρα;
ΑΡΚΕΤΑ!
Φύγαν όλοι και σου άφησαν μόνο την συντροφιά των αναμνήσεων.
Αναμνήσεις που αξίζει να έχεις, μα αναμνήσεις που δεν εκφράζουν την τωρινή αλήθεια της πραγματικότητας. Τις άφησαν σε σένα γιατί μόνο εσύ τις αντέχεις! Εκείνοι δεν άντεξαν τον πόνο.
Το ξέρεις γιατί τώρα θέλεις να τις δώσεις. Όχι πίσω στους ίδιους. Θέλεις να τις παραδώσεις στις Ερινύες. Εκείνες ξέρουν τι θα τις κάνουν. Δεν τις φοβάσαι πια. Αντιθέτως, θα γινόσουν μέλος τους αλλά δεν θέλεις να γυρίσεις πάλι πίσω.

Το βάρος του κόσμου.
Από αυτό σου δίναν κάθε φορά που χαμογελούσες.
Και τώρα στο πήραν μακριά και ακόμα το θες πίσω;
Δεν ήταν αρκετό;
Τι όρκο έδωσες και γιατί τον κρατάς ακόμα;
Τι ξέρεις και δεν μοιράζεσαι μαζί μου;
Μοιράσου μαζί μου!
Σε παρακαλώ, μοιράσου τον κόσμο σου και σου υπόσχομαι την απελευθέρωσή σου..

...Αυτό ορκίστηκες και πριν...
Και τα παράτησαν λίγο πριν βγουν αληθινά τα λόγια σου.

Που πήγαν οι αναμνήσεις σου;
Τις έδωσες κιόλας;
Ήσουν τόσο σίγουρος τελικά;
Εσύ μου έμαθες, χωρίς αυτές δεν θα ήμουν εδώ τώρα!
Μία να άλλαζε μόνο, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο!
Τι έκανες τώρα, έχεις ιδέα;
Άλλαξε το χρώμα στις φλέβες σου!
Συγνώμη.
Ήταν η ώρα μου.

Και του ανήκει ακόμα εκείνη η ώρα..
Κι ας έφυγε. Κι ας μείνει εκεί για πάντα.

Βγήκες Αληθινός.