Ο Τελευταίος Κύκλος του Φοίνικα

Πόνος...
Τόσος πόνος...
Η μια μαχαιριά μετά την άλλη, έψαχνε να βρει καρδιά...
και βρήκε τον πυρήνα της χωρίς κόπο, κάθε φορά.

Αίμα...
Τόσο αίμα...
Πνίγομαι στο ρευστό που ήπια στην υγειά μου
και είναι όλο δικό μου!
Ναι! Δικό μου! ΔΙΚΟ ΜΟΥ...
Δεν ήταν ποτέ κανενός άλλου..
Και τώρα μουδιάζω...
Δεν νιώθω τίποτα.
"ΔΥΝΑΤΟΣ".
ΠΟΙΟΣ;
Εγώ.
Ποιος Τόλμησε να χτίσει θεμέλια ακλόνητα; Παράλυτα!

Όλη η δύναμη ακίνητη σαν άγαλμα, θύμα της εμπειρίας του χρόνου, στέκεται.
Με κοιτάζει επίμονα κι εγώ φοβάμαι να την κοιτάξω,
λαχταρώντας να την μισήσω.
Την χάρισα αλλού...
κι εύχομαι να μην ήταν ποτέ δική μου για να την δώσω έτσι απλά.
Και λάθος μου. Λάθος μου που το λέω. Λάθος μου που θέλω να το πιστέψω...

Τίποτα δεν μένει απόλυτο εδώ.
Τίποτα δεν ορίζει αυτή τη δύναμη σε αυτά τα μέρη.
Αλλά θα αλλάξω γνώμη κάποτε.
Κάποιος ή κάτι θα βρεθεί.
Μα μέχρι τότε θα παραμένει χαμένο.
Γιατί τώρα εγώ διατάζω.
Τώρα έχω μείνει μόνο εγώ να διατάζω
και μόνο εγώ να υπακούω...

Τέτοιος ο πόνος της δύναμης...
Τέτοια η δύναμη του πόνου...

Καταρρέουν τα θεμέλια, η πρώτη διαταγή.
Οι κραυγές μου έριξαν λεγεώνες αστεριών και τώρα με κυνηγάει ο ουρανός να τα φορτώσει στην πλάτη μου κι εγώ τον ψάχνω να του τα κλέψω πρώτος...
Αλλά ματαίωσα τον αγώνα.
Τώρα που νιώθω ξανά,
τώρα που πεθαίνω ξανά...
Πάντα θα γυρνάω από τις στάχτες...
Από φόβο μην ξεχάσω τη γλύκα του πόνου εκείνου που με ζαλίζει στους κύκλους.

Να κυνηγάω ό,τι με σκοτώνει για να το κάνει άλλη μια φορά.
Για να σπάσω τον κοσμικό κύκλο...
Με την ελπίδα να πεθάνω...
Φοβάμαι με την ελπίδα να πεθάνω
και κάθε φορά που αναγεννιέμαι το ξεχνάω
και κάθε φορά επιλέγω να το θυμηθώ πριν την ώρα μου.

Την ώρα των πόθων μου,
ικανών να καταστρέψουν και να δημιουργήσουν.
Την ώρα της αγνότητας εκείνης,
ικανής να βρει και να χάσει κάθε ίχνος αμαρτίας.

Αγάπη μου! Αγάπη μου...
μας φοβόμουν...
μα η αγάπη μου θυσιάστηκε και σκότωσε αυτόν το φόβο.

Τότε ένας ακόμη άνθρωπος θυμήθηκε την ανθρωπιά του.
Και ο Φοίνικας τυλίχθηκε στις αιώνιες φλόγες του.

Και η κοσμική συνείδηση έκρυψε τις στάχτες του να μην ξαναγεννηθεί.
Μέχρι κάποιος 'άτυχος' να τις βρει 'τυχαία'...

Και τότε

το κλειδί της δημιουργίας θα βρει τη θέση του.