Υπομονή, μια ζωή έμεινε!

Διαλέγεις προσεκτικά τις λέξεις που λες.
Σχεδόν, σαν να μη νιώθεις τίποτα. Δεν δείχνεις τίποτα.
Ακόμα φοβάσαι;
Πως να σε βοηθήσω να δείξεις τι νιώθεις, να αφεθείς;
Σου το χρωστάω αυτό.

Αλλά χωρίς άλλες υποσχέσεις.
Όχι πάλι, δεν μπορώ άλλες υποσχέσεις.
Γιατί όπως και τότε θα απομονωθώ πάλι στους φόβους μου.

Θυμάσαι; Δεν ρώταγα τίποτα.
Νόμιζα πως ήταν λεπτομέρειες που είχαν περάσει στο παρελθόν.
Μα η αλήθεια είναι, φοβόμουν να ακούσω.
Τόσο πολύ που σχεδόν πίστευα πως δεν με ενδιαφέρει.
Το αντίθετο.
Με ένοιαζε τόσο, που η σκέψη να μάθω κάτι που πονούσε
θα με έκλεινε κι άλλο.
Ο φόβος πάντα επέστρεφε. Ακόμα κι όταν ξεπερνιόταν.
Πάντα προσωρινά. Όλα.
Μα η άγνοια δεν είναι η λύση, είναι αρρώστια που σου γυρνάει το μάτι.
Αντιστρέφει ρόλους και σου παίρνει τη λογική.
Δηλητηριάζει το συναίσθημα. Αποδυναμώνει τη ψυχή.

Τελικά είμαστε όλοι καλοί ηθοποιοί και ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε πότε παίζουμε θέατρο γιατί είμαστε ταυτόχρονα και ο θεατής, που μόνο να αμφιβάλλει μπορεί. Το δικό του νόημα έχει μόνο για να δώσει.

Πως μπόρεσα να κατηγορήσω κάτι πέρα από τον εαυτό μου;
Και πως κατηγορώ μόνο τον εαυτό μου τώρα;
Πως μπόρεσες να μην δεις το ρόλο μου;
Τον ρόλο που διάλεξες για μένα, το ρόλο που διάλεξα και
το ρόλο που μου δίνει κάθε στιγμή ο καθένας.
Πως μπόρεσες να κλείσεις τα μάτια σου όταν έβγαζα τη μάσκα μου;
Καταραμένη αντίδραση!

Τόση γνώση ακόμα δεν έγινε σοφία.
Τόση σοφία δεν έγινε πράξη.
Τόσες πράξεις, αόρατες.
Ο καθένας με τα δικά του δεδομένα.
Κλειστός στα δεδομένα που ταξιδεύουν συνεχώς τριγύρω.

Και αν δεν είναι δικά σου, τίνος είναι;
Κι αν δεν έχεις δικά σου, τι είσαι;
Αν δεν μου ανήκω, σε ποιον ανήκω;
Γιατί ανήκω κάπου;
Γιατί θέλω να ανήκω κάπου;
Γιατί να υπάρχει σύγκρουση σε κάθε στιγμή, σε κάθε σκέψη;
Πρέπει πραγματικά να τα γευτούμε όλα, πριν διαλέξουμε τι θα κρατήσουμε...
Μέχρι τότε, άραγε να ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε;
Ποιο κάλεσμα ακολουθούμε τυφλά;
Ποιον ψίθυρο ακολουθούμε με τόση εμπιστοσύνη;
Είναι δικός μας;
Είναι ο απόλυτος;

Είναι παράνοια;
Το βάθος, ρωτάω, είναι παράνοια;
Ξέρω μόνο ότι το αποφεύγεις.
Και ξέρω ότι εκεί διψάς να φτάσεις.
Και κατανοώ την μαγεία της επιφάνειας.
Την ατελή τελειότητά της.
Αυτή που σε κάνει να ερωτεύεσαι με άλλους τόσους μοναδικούς τρόπους το καθετί.
Αλλά ο έρωτας, πόσο κρατάει;
Χρειάζεται και το συμπληρωματικό του.
Ο συνδυασμός θα κάνει αιώνιο το παιχνίδι.
Και δεν θα χρειαστεί να ποθήσεις αλλαγές.
Κάθε μέρα θα είναι από μόνη της μια αλλαγή.
Κάθε στιγμή θα είναι ένας διαφορετικός κόσμος.
Κάθε κόσμος, ένα καταφύγιο.

Ζήσε το! Τόλμησέ το! Κυνήγα το!
Αν νομίζεις πως δεν είναι δικό σου, κάν'το δικό σου!
Μια ζωή έμεινε!
Μην την αφήσεις κι εσύ...
Είναι δική σου.