Να μου μιλάς. Θα σ' ακούω.

Μ' αρέσει να μιλάω μαζί σου. Ασκείς μια περίεργη επιρροή. Όμορφη. Σου μιλάω και γαληνεύω. Είναι σαν να μιλάω σε μένα και μ' ησυχάζω. Δεν ξέρω πώς έχει προκύψει αυτή η σύνδεση που νιώθω μαζί σου. Είναι μάλλον που αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση, στην ίδια φάση. Αντιμετωπίζουμε τους ίδιους φόβους και αγωνιούμε για τα ίδια όνειρα. Ή μάλλον, το όνειρο είναι ένα  κι ο φόβος αντίστροφος. Η ελευθερία. Η ανεξαρτησία. Η αυτονομία. Πες το όπως θες, οι λέξεις δεν φτιάχνουν το νόημα. Δεν με γνώρισες, αλλά εγώ σε είδα. Ή έστω, είδα κάτι από σένα. Μοιάζουμε. Κι εγώ φοβάμαι σαν εσένα. Μη χάσω την ελευθερία μου, την εσωτερική μου ηρεμία, την ισορροπία μου. Η τομή είναι δύσκολη. Ανάμεσα σε ανθρώπους και εαυτό, μεγάλες ιδέες και μικρές καθημερινότητες, λάθη πάθη και όνειρα (που λες κι εσύ), η τομή είναι δύσκολη. Κι επίπονη. Την κέρδισα χρόνο με τον χρόνο, πόντο με τον πόντο που γνώριζα τον εαυτό μου. Κι ας λες εσύ δεν υπάρχει. Ο εαυτός λέω - ας λες εσύ δεν υπάρχει. Μπορεί να μην υπάρχει ο ένας κι αδιαίρετος, ο ένας κι απαράλλακτος, αλλά υπάρχει. Υπάρχουν οι πολλοί που συνθέτουν το σύνολο. Ή το γκρεμίζουν για να το χτίσεις πάλι από την αρχή. Επειδή κατά βάθος εσύ το διάλεξες. Και τον πάτο εμείς τον διαλέγουμε. Εμείς. Κι ας μην γνωρίζουμε πώς να τον διαχειριστούμε. Τον διαλέγουμε γι' αυτό που είναι. Και για την πτώση. Και την ανάταση. Την ανάσταση. Την ομορφιά της τέφρας όταν ο χρόνος μπερδεύεται, κι ενώ προχωράει μπροστά, η ροή τραβά προς τα πίσω, και η τέφρα ξαναγίνεται φλόγα και η φλόγα ύπαρξη.
Γι' αυτή τη μετουσίωση αξίζουν τα πάντα. "Λάθη, λάθρα και όλεθρος" που έγραφε και η Τραυλού σ' ένα βιβλίο της (ξέρω, τα σνομπάρεις αυτά τα μελιστάλαχτα, αλλά όταν σε καίει το αλάτι της πληγής σου, το μέλι τους γίνεται βάλσαμο και τα λόγια τους φάρος - άντε, για σένα φακός - στο σκοτάδι).
"Ο θυμός και η κούραση σκοτώνουν την αγάπη. Κι εγώ κουράστηκα" συνεχίζει. Σκοτώνουν την αγάπη... Ποια αγάπη; Για μένα, για σένα, τον εραστή, τον σύντροφο, την αδελφή, το παιδί, το γλυκό, το παιχνίδι, το αύριο; Για τ' όνειρο. Για την ελευθερία. Μόνο όταν ονειρεύεσαι, είσαι ελεύθερος.
"Μην κουραστείς να ονειρεύεσαι. Δεν θα κουραστώ να στο λέω". Όχι, δεν το λέει η Τραυλού κι αυτό. Εγώ το λέω. Εγώ, εσύ, ο άλλος. Ο αδελφός σύντροφος. Ο αληθινός. Που όταν χαίρεσαι, ξημερώνει το μέσα του και όταν λυπάσαι, σφουγγίζει με την ψυχή του τα δάκρυά σου.
Μη φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά. Η Αριάδνη είναι φίλη μου και θα μου δώσει τον μίτο της. Κι αν δεν είναι, θα γίνει. Πρέπει να γίνει. Το αξίζω. Και το αξίζεις.
Αν δεν πέσεις, δεν σηκώνεσαι. Και μη μου απαντήσεις "παπούτσι από τον τόπο σου..." γιατί θα σου πω "και στην κορφή κανέλα" και θα σ' αποστομώσω. Γιατί η κανέλα είναι γλυκιά. Όσο γλυκιά και η κορυφή. Η κορύφωση της ψυχής σου. Η ελευθερία. Το όνειρο που γίνεται Ερμής και σε ψάχνει.
Μην κρύβεσαι. Και θα σε βρει.
"Με βαραίνεις" θα μου πεις πάλι... Μα το φορτίο αυτό θα σ' αλαφρώσει, αν τ' αφήσεις. Το ξέρεις. Χωρίς αυτό, σκορπίζεσαι - χάνεις το νόημα, όπως αυτοί που χάνουν τα γυαλιά τους ενώ τα φοράνε.
"Με σοβαρεύεις" θα μου πεις... Δεν το 'θελα. Δεν το θέλω. Είναι η αλήθεια που με τα χίλια πρόσωπα δεν μ'αφήνει να την πάρω στ' αστεία.
Να μου μιλάς. Θα σ' ακούω.