Αν άκουγα...

Ώστε λες ότι νομίζεις πως δεν αξίζεις μία.
Και φοβάσαι να παραδεχθείς πως το πιστεύεις.
Ακόμα δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει η πίστη;
Πως να συμβεί κάτι αν δεν έχει ποτιστεί με κανενός τη πίστη;
Ακόμα δεν βλέπεις πως ό,τι βρίσκεται μπροστά σου
είναι γιατί πίστεψες πως υπάρχει;
Και το προκάλεσες. Το ελκύεις.
Μα ξέρεις κι άλλο τρόπο;
Μόνο άλλους δέκα χιλιάδες.
Αντιστέκεσαι να δοκιμάσεις.
Το ονόμασες προσπάθεια και το καταδίκασες.
Σε τράβηξε κι αυτό κάτω όμως.

-Αν δεν πιάσω πάτο, δεν σηκώνομαι εγώ! Γιατί να μην εξερευνήσω όλο το δρόμο; Γιατί να αφήσω ρωγμές που θα ραγίσουν τη καρδιά να στοιχειώσουν και το μυαλό; Γιατί να μετανιώσω για την επιλογή μου, που πάρθηκε με επίγνωση; Τι μου διαφεύγει;

-Η μικρή σου αντίληψη, μωρό μου.

-Μικρό είναι το μάτι σου!

-Ακόμα να κατανοήσεις την έννοια του μεγέθους; Όλα είναι τόσο μικρά κι όλα τόσο μεγάλα...

-Όχι κι όλα!

-Όρισέ τα όλα και τότε ξανά σκέψου το.

-Ποιος είναι ποτέ σίγουρος για το ποιος πρέπει να ξανά σκεφτεί κάτι;

-Ακούς τον εαυτό σου τι λέει;

-Ποιον απ' όλους;