Όταν το παρόν πεθαίνει

Ήσουν 9 χρονών όταν νόμισες πως σκότωσαν το παιδί μέσα σου.
Αυτό ήταν το πρώτο χαστούκι της μοίρας σου.
Όλοι άλλαξαν από τότε.
Το έβλεπες κάθε λεπτό στα δακρυσμένα μάτια τους, στα ψεύτικα λόγια της παρηγοριάς.
"Όλα θα πάνε καλά."
Μην λες τα ίδια ψέμματα που λες στον εαυτό σου και σε μένα!
Το βρίσκω αδιανόητο να μου μιλάς για το ανύπαρκτο μακρινό μέλλον, όταν το αληθινό μου παρόν είναι μόνο πόνος!
Ο φόβος σου να τον αντιμετωπίσεις έγινε δικός μου με τη βία και οικειοθελώς.
Η αγνότητα σου βάφτηκε μαύρη για χρόνια.
Η αθωότητα έγινε επιλογή.
Ειδικά όταν έβλεπες ότι ο πόνος σου ψυχαγωγούσε τον κόσμο.
Γελούσαν με τους φόβους τους που είχαν προβάλλει σε λευκό πανί.
Κι εγώ έκλαιγα για μένα που ήξερα, έκλαιγα και για εκείνους που δεν ήξεραν...

Τότε άρχισες να παρατηρείς...
Ο κόσμος προσέχει την εικόνα του.
Στην εκκλησία, φιλάει τις εικόνες της.
Όπου και να είσαι, σε μαστιγώνει με ματιές.
Ούτε ο θεός τους δεν κρίνει έτσι!
Κι εσύ που το λες, είσαι μισητός, περίεργος, κακός.

Σταμάτησες να κλαις πια και το μετάνιωσες.
Έψαξες να βρεις παλιές πληγές.

Θυμάμαι το πρώτο μου κλάμα.
Ήταν ένα ουρλιαχτό, τόσο αναπάντεχο, που στο άκουσμά του το κατάπια κατευθείαν.
Ξαφνιάστηκα! Δεν ήξερα τι σημαίνει. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ.
Αμέσως, άρχισα να το εξερευνώ με τις σκέψεις μου.

Ο κόσμος δεν ενέκρινε ποτέ.
Και ούτε πρόκειται, και ούτε έχει αξία.
Τι κατάφερε να πάρει μεγαλύτερη αξία από αυτή που του αντιστοιχεί;
Ποιος δίνει αξία; Ποιος έχει την αξία για να την δώσει;

Σίγουρα εκείνος που γνωρίζει όλη την ιστορία του.
Εκτός αν τον φάει η σιγουριά...

Όταν το παρόν πεθαίνει, γίνεται παρελθόν... 

ή μέλλον;