Θα Θυμάσαι;

Πως να ξεχάσεις;

Το έχεις ερωτευτεί από τότε που φαινόταν στο μέλλον.

Ναι, το παρελθόν σου, λέω.

Κάποτε κατοικούσες εκεί. Σε στοίχειωνε όταν έφευγες,

Μα ποτέ δεν σε όρισε.

Όχι, ούτε η μοίρα δεν μπορεί να σε ορίσει όταν εσύ την ορίζεις κάθε στιγμή.

Εσύ την καθόρισες.

Αλλά θυμάσαι;

Η πίστη μου πριν γίνει γνώση μου...

Η ειρωνεία παραμένει συναρπαστική, να υποθέσω;

Τι να ξέρεις τώρα που δεν ξέρω;

Τι νιώθεις που βλέπεις ότι κάποτε σε ένοιαζε πιο πολύ κι από τώρα;

Άραγε σε στοιχειώνει ακόμα ή θα ζήλευα την εξέλιξή σου;

Που κοιτάς;

Γιατί εγώ κοιτάω κάπου ανάμεσα στο τώρα, στο τώρα, τώρα.

Και νιώθω την αποκάλυψη να καλπάζει πάντα στο παρόν. Εκείνη που φέρνει το ρίγος στους ώμους και αντιδρά στη βαρύτητα καθώς τα μαγνητικά πεδία παίζουν σε ρυθμούς ευκαιριών.

Τα θυμάσαι, έτσι δεν είναι;

Τα συναισθήματα. Όλα τους!

Τις προκλητικές απαντήσεις για εκστατικές ερωτήσεις...

Τον έρωτα που έχεις με τη ζωή - το θαύμα της μαγείας της!

Τόση γνώση ζήτησες και αποκτώντας την έμαθες πως η δύναμή της είναι η συνειδητή χρήση της.

Τα μάτια της καρδιάς σου να έχεις ανοιχτά, μην τα κλείσεις όπως τότε.

Συμπόνα!

Όλα το αξίζουν.

Ειδικά εσύ.

Εσύ, που δεν υπάρχεις ακόμα και ανυπομονώ να σε γνωρίσω.

παρ'όλο που σε ξέρω καλύτερα απ' όλους.

Θυμάσαι;

Πάλι ούτε τα μισά δεν είπες.

Δεν ήταν αυτά που ήθελες να γράψεις,
κι όμως εμπιστεύθηκες το λόγο να τα γράψεις.

Γιατί θέλεις το χαμόγελό σου και -που και που-μια χαλαρή απάντηση.

Γιατί ό,τι έζησες, το έζησες με πάθος και
σαν ευγνωμονείς, αγγίζεις κάτι θεϊκό.

Ο πυρσός της ελπίδας είναι ένα συλλογικό δώρο
που επικαλέστηκες να αναζητήσεις.

Μια περιπέτεια σε μια διάσταση μοναδική -
- μια ζωτική ενέργεια που τα αστέρια δεν ξεχνούν.

Ένα μυστήριο του μυαλού κι ένας γρίφος
που το υποσυνείδητο διασκεδάζει με τον χορό τους.

Έναν χορό ισορροπίας πάνω στις νότες ενός πιάνου και
μια αγκαλιά του μελανιού πάνω σε χαρτί.

Το κέντρο σου!

Και το βρήκες για να το μοιραστείς.

Να εμπνεύσεις και να εμπνευστείς.

Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.

Κατέστρεψες πολλές φορές ολόκληρες χώρες για να χτίσεις βουνά, δέντρα, θάλασσες, κάστρα, γέφυρες, χωρίς σύνορα, χωρίς όρια.

Έκανες χώρο για τα όνειρά σου.

Χτύπησες τα 'λάθη' σου και έγινες θεραπευτής εγκαταλελειμμένων πληγών....

Έγινες φίλος της σοφίας σου.

Η ισορροπία της σκέψης σου
και των πράξεών σου βαδίζει σε μια τρίτη μέση.

Να φροντίζεις εκείνους που αγαπάς και να τους το δείχνεις.

Να θυμάσαι ποιος επέλεξες να γίνεις.

............

Και γελάς...

γιατί θυμάσαι!

Χαμογελάς!

Μπορείς να κάνεις τα δάκρυα,

δάκρυα χαράς!

Και γελάς με δάκρυα χαράς...
Γιατί ακόμα θυμάσαι...

Και μη φοβάσαι.

Ο φόβος μόλις έσβησε.

Με αυτές εδώ τις λέξεις.