Το πρώτο, εστάλη*

Μου λείπει να σου μιλάω. Να νιώθω την παρουσία σου.
Έλα, κι ας είναι για να με σκοτώσεις ξανά.
Στην αγκαλιά σου...
Την αγκαλιά που έχεις να προσφέρεις στον κόσμο...

Είμαι περήφανος για σένα. Γι' αυτό που είσαι. Γι' αυτό που μπορείς να γίνεις.
Κι όμως πονάω τόσο για σένα. Γιατί σ' αγαπάω.
Συγνώμη, αλλά δεν θα σταματήσω να το λέω κι ας σε διώξει από μένα.
Φοβάμαι να σε ξεχάσω.
Κι όμως πρέπει να σε αφήσω.
Δεν φοβάμαι να σε αφήσω όμως, και δεν θέλω να το κάνω.

Έγινα ο δολοφόνος και με μίσησα.
Τον συνένοχο τον μίσησα κι αυτόν, μα δεν κράτησε πολύ το μίσος - ήταν περαστικό.
Και δεν θα μάθεις ποτέ που στεκόμουν.... που στέκομαι τώρα.
Έπρεπε να γίνω ο Αρμαγεδδών για να δω την αντίστασή μου.
Με τι δύναμη να συνεχίσω τώρα που ξύπνησα; Τώρα που τα γκρέμισα όλα;
Στέκομαι στα ερείπια που ήξερα πως θα ερχόντουσαν και ίσως τα έφερα εγώ, γιατί ίσως έτσι ήταν το γραφτό μου. Άγραφο...

Ήθελες να σε πιστέψω, μα ήμουν τυφλός από ένα λογικό κομμάτι κάποιας άχρονης αλήθειας μας.
Δεν εστίασα εκεί που ήθελα να φτάσω κι όμως τώρα είμαι εκεί.
Μόνος.
Σαν όταν ξεκίνησα.
Σαν από πάντα.
Χάθηκα πάλι και με βρήκα. Και δεν βρήκα κάτι που μου άρεσε.
Δεν βρήκα αυτό που ήθελα να χτίσω.
Κι όμως, τώρα παρατηρώ να χτίστηκε μόνο του.
Βοήθησες κι εσύ, χωρίς προσπάθεια.
Τα εμπόδια εξανεμίστηκαν.
Σαν τον αέρα που σου έδωσα και που μου πήρες.
Και δεν σε ευχαρίστησα.
Δεν σου το έδειξα αυτό.
Και δεν με έμαθες.
Και ούτε θέλεις.
Και δεν σε έμαθα.
Και κάθε βράδυ θα σε ονειρεύομαι και θα σε γνωρίζω
παρέα με τον πόνο που έμεινε μαζί μου.
Έναν πόνο που πάντα θα μαρτυράει πως τα όνειρα είναι αληθινά.
Ήσουν όνειρο, ναι.
Απ' τα καλύτερα.
Ήταν όνειρο.
Μα δυστυχώς ξύπνησα και τώρα σε αφήνω.
Γιατί σε άφησα;
Γιατί με άφησες να σε αφήσω;

Το ξέρεις όμως, ήταν αμοιβαίο.
Αλλά είμαι πιο ολόκληρος από ποτέ, κι ας κλαίω.
Αυτά τα δάκρυα τα κερδίσαμε.
Και κάθε βράδυ θα επιστρέφω στο κρεβάτι...
Το κρεβάτι μας.
Και το πρωί, καθώς ξυπνάω, η μυρωδιά σου σαν φεύγει
με αφήνει πάλι να ανυπομονώ να έρθει η νύχτα.
Το σκοτάδι μας.
Γιατί αυτό αγάπησα.
Το φως μας είχε σβήσει.
Αλλά τη σπίθα του θα τη κρατήσω εγώ.
Γιατί ξέρω...
Θα φυσήξει δυνατός αέρας, σαν ανεμοστρόβιλος και τότε,
εγώ, θα τον κάνω πύρινο.
Ο ήλιος θα τον ζηλέψει.
Και το φεγγάρι θα τον καταλάβει...

Όπως τη φορά που οι ανάσες μας ενώθηκαν κι έγιναν μία.
Όπως τότε που σε είδα και με είδες στα μάτια.
Αυτή η ανάμνηση, το φυλαχτό μου
και το τραγούδι μας, το νανούρισμά μου...