Ο Χρόνος που βιώνω

Ζούμε σε έναν κόσμο που ζωώδη πλάσματα κατοικούν ελεύθερα σαν σκλάβους σε έναν απολίτιστο πολιτισμό που οι ίδιοι στηρίζουμε και κατακρίνουμε ταυτόχρονα.

Ο μέγιστος χρόνος των εμπειριών μας είναι ανύπαρκτος σαν τον ίδιο το χρόνο τους. Αλληλεπιδράσεις μέσω του αέρα με λέξεις, βλέμματα, ήχους που δεν αγγίζουν κάτι χειροπιαστό.

Αγγίζουν κάτι βαθύ και κάτι πέρα από κάθε, σχεδόν ανθρώπινη, κατανόηση.

Κάτι που αναιρεί ό,τι ειπώνεται κάθε στιγμή του παρόντος - που ανήκει στο παρελθόν πια. Σαν να εξηγείς τι είναι ο χρόνος με ορισμούς για το τι δεν είναι χρόνος.

Τι δεν είναι ο χρόνος;

Πως ξέρεις τι δεν είναι αν δεν γνωρίζεις τι είναι;

Γεννάς χρονικές λέξεις για να μεταδόσεις ένα συγκεκριμένο γεγονός. Ίσως ένα συναίσθημα.

Και τι λυτρωτικό που είναι να εκφράζεσαι! Νιώθεις η ύπαρξη που κάποτε πήρε σάρκα και οστά, και τα σέρνει σαν μια εκτίμηση που ξέχασε, συγκρούεται αρμονικά και ολοκληρωτικά σε μια στιγμή αιώνια.

Πονάει που δεν είναι κάθε στιγμή αιώνια στο βιβλίο της ζωής μας.

Λείπουν ολόκληρα κεφάλαια και εκατομμύρια σελίδες που ψάχνεις να βρεις πως και πότε χάθηκαν. Μα πως χάθηκαν; Μόλις θυμήθηκες πως υπάρχουν σε κάποιο τώρα. Που ήταν κρυμμένα; Στην επιφάνεια; Στο επίκεντρο που εσύ εστιάζεις και που σχολιάζεις με λέξεις σύμβολα για να μην πεις το αληθινό τους όνομα;

Και είναι η αλήθεια!

Όλοι φοβόντουσαν να τολμήσουν να πουν το αληθινό όνομα του Θεού. Η αλήθεια του μένει κοινό μυστικό και κατάρες σε όποιον το μουρμουρίσει και καταστροφές ατομικών κόσμων σε όποιον το σκεφτεί!

Πες μου! Τι ονόματα έχουν αλλάξει;

Γιατί βλέπω τις ίδιες καταστάσεις κάθε φορά, εδώ και κάτι χιλιετίες.

Και τι είναι πραγματικά ένα όνομα;

Τι έχει αλλάξει άραγε;

Είναι η τέταρτη διάσταση του μυαλού μου;

Είναι η καρδιά που ο νους μεταφράζει με παρεμβολές και λευκό θόρυβο;

Τι αλλάζω με κάθε σκέψη;

Τι προκλήσεις ακούει το σύμπαν με κάθε επιθυμία, φόβο και ασυνείδητη σκέψη;

Τι ενέργειες ελκύουμε μόνο και μόνο επειδή οι σκέψεις μας τονίζουν την ύπαρξή μας; Την αληθινή μας υπόσταση, εκείνη που πέρα από αυτά που βλέπουν τα μάτια μου, είναι μια ολοκληρωμένη και τρανή συνείδηση!

Ε, αυτός είναι.

Άχρονος.

Γιατί δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει. Είναι ανύπαρκτος.

Και αυτή η ανυπαρξία είναι που υπάρχει, γιατί μπορούμε προφανώς και μιλάμε για αυτή. Λέμε τι είναι, τι δεν είναι και ξεχνάμε καθώς επιστρέφουμε και θυμόμαστε πως τώρα αναπνέουμε αέρα. Ζούμε χάρις σε κάτι που δεν είναι χειροπιαστό κι όμως πιστεύουμε σε αυτό.

Και αναπνέουμε βαθιά.

Νιώθω...

Την καρδιά μου να χτυπά δυνατά.

Το μυαλό μου νιώθει την καρδιά και την ανυψώνει στους ουρανούς.

Η συνεργασία τελικά γίνεται επίγνωση και εκτιμάται.

Ευγνωμοσύνη η αξία της.

Κι ένας άυλος πόνος που μόνο ένα όνομα του δίνω.

Της αλήθειας πίσω από το πέπλο του.

Αποδοχή.